Uitzoomen en proberen buiten je eigen koker te kijken. Caroline van Herpen, manager OK bij het Reinier de Graaf ziekenhuis, en Elisabeth Koning, coach en eigenaar van ZorgMies Den Haag,  proberen dit vast te houden na hun ervaring met de Health Innovation School Haaglanden. Ze blikken terug op hun deelname.

Vergroten van je netwerk, een bredere blik ontwikkelen en iets leren over een andere tak van zorg. Voor Caroline van Herpen waren dat de redenen om mee te doen met de HIS, een gezamenlijk initiatief van de Radboudumc REshape Center en het Ministerie van Volksgezondheid, Welzijn & Sport. Het doel van de HIS is het bevorderen van samenwerking op het gebied van (systeem)innovatie in de zorg en welzijn. ‘Als manager van de OK bevind ik me binnen een redelijk afgesloten afdeling van het ziekenhuis’, vertelt Caroline. ‘Van de rest van de zorg krijg ik niet altijd evenveel mee.’ Reden om zich op te geven voor een groepje dat zich bezig ging houden met oncologie. ‘Niet per se het meest voor de hand liggende onderwerp voor mij, maar juist daarom vond ik het leuk.’

Daar trof ze Elisabeth Koning – sinds kort eigenaar van ZorgMies Den Haag, een organisatie in mantelzorgondersteuning – als coach. Als docent was zij al betrokken bij diverse innovatietrajecten en bewoog ze steeds meer richting de gezondheidszorg. ‘Die hoek was redelijk nieuw voor mij en dus wilde ik daar meer over te leren en mensen uit die wereld ontmoeten.’ Dat laatste aspect liep door corona even anders dan gedacht, maar zeker de mensen uit het eigen groepje heeft ze goed leren kennen. Bij elkaar komen is – ‘helaas’, vinden zowel Caroline als Elisabeth – na de HIS niet meer gelukt. ‘Leuk om elkaar nu weer even te zien!’

Oplossingsmodus uit

Vanuit Elisabeths achtergrond in marketing was design thinking, binnen de HIS dé manier om een onderwerp aan te vliegen, niet nieuw voor haar. Ze licht toe: ‘We zijn vaak geneigd om door te draven en snel een oplossing te bedenken. Maar soms is het goed om wat langer stil te staan bij wat er nu eigenlijk aan de hand is. Wat is het probleem? En is dat wel wat wij denken dat het is? Of denkt degene om wie het gaat er eigenlijk heel anders over? Door die oplossingsmodus die we altijd maar aan hebben staan, lossen we soms gewoon het verkeerde probleem op.’

Binnen hun project stond de vraag centraal van een mantelzorger én ouder van een kind met kanker. De vader had in zijn proces te maken met gigantisch veel informatie, maar die was erg versnipperd en al het uit- en opzoekwerk kostte hem vreselijk veel tijd. Tijd die hij liever doorbracht met zijn zieke kind. Het antwoord op dit probleem leek snel klip en klaar, vertelt Caroline: ‘We dachten aan een app, waar alle informatie in te vinden is. Maar uit gesprekken met andere mantelzorgers en ouders bleek toch dat er iets anders nodig was.’

Houvast

Elisabeth legt uit: ‘We kwamen erachter dat iedere ouder met een kind met kanker tegen iets anders aanliep. Zo belandde een moeder in enorme bureaucratische rompslomp rondom het declareren van kilometers bij de verzekering, terwijl iemand anders juist wilde weten hoe het beste om te gaan met de andere kinderen in het gezin.’ Caroline vult aan: ‘Er is heel veel aanbod, maar wat mensen missen is een houvast of een centraal punt in de zoektocht naar wat zij nodig hebben.’

En dus veranderde het idee van een app vol informatie, naar een app die helpt bij het navigeren. Elisabeth: ‘Er is niet altijd hetzelfde nodig en de behoefte ligt meer in een tool die kan ondersteunen bij het vinden van de juiste route. Dat inzicht hebben we echt gehaald uit al die gesprekken. De mensen waar we mee hebben gepraat, willen ook graag verder meedenken bij de ontwikkeling van de app.’

Waan van de dag

Toch is het nog niet zo ver dat er een concrete app is ontstaan. Na afloop van het traject voerde de waan van de dag snel weer de overhand. Toch gaat het proces op een wat lager tempo door. Binnenkort staat er nog een afspraak met Kanker.nl om te kijken of zij iets kunnen en willen met het idee. Caroline: ‘Het zou natuurlijk wel echt heel mooi zijn als er een concreet product uitkomt. Maar los daarvan was de weg naar ons idee ook heel leerzaam en heeft me van verschillende dingen bewuster gemaakt.’

Zo probeert ze nu meer uit te zoomen en als het gaat over nieuwe ideeën en plannen, altijd eerst te onderzoeken wat er al is. ‘We willen graag allemaal iets bedenken als oplossing voor een probleem, maar ik benoem nu dat we eerst eens moeten gaan kijken bij andere ziekenhuizen. Wat doen zij? En werkt het? Uiteindelijk kost het meer tijd om zelf iets uit te vinden, in plaats van iets te gebruiken dat er gewoon al is. Dat inzicht is – hoe logisch het zo ook klinkt – is voor mij heel leerzaam geweest.’

Eigen hokjes

Elisabeth vult aan: ‘Ik ben me er nog meer van bewust geworden dat ik geen aannames moet doen en probeer echt te luisteren, niet te oordelen en door te vragen. Vanuit mijn werk als eigenaar  van de Haagse vesting van ZorgMies kijk ik naar wat het beste is voor die persoon. En dat hoeft dan niet altijd bij mij te zijn. Organisatie-overstijgend dus, niet vanuit mijn eigen hokje. Het gaat om wat iemand nodig heeft en wat of wie daarbij past.’

Caroline knikt: ‘Ja, ik probeer zeker meer vanuit het grote plaatje te kijken. Dus niet, waar ik ook een handje van heb, om iets meteen te fixen, maar om echt te kijken naar wat er nu eigenlijk aan de hand is om een duurzame oplossing te realiseren. Dat inzicht heeft me verder gebracht.’ Nu de twee samen weer wat hebben teruggeblikt, gaan ze toch maar weer een poging ondernemen het hele groepje bij elkaar te krijgen. ‘Ik mail je nog wat data,’ sluit Elisabeth af. ‘Die borrel moet er komen!’

Bekijk hier de video die het groepje maakte tijdens hun traject: MantelzorgerOndersteunt! App – YouTube